W grudniu 2020 roku minął rok od odejścia profesora Adama Hulanickiego. W 1 numerze „Analityki” (1/2020, str. 50-51) przedstawiona została sylwetka profesora Adama Hulanickiego, wybitnego polskiego chemika, nauczyciela i społecznika. W kolejnym wydaniu planowaliśmy szerzej opisać osiągnięcia naukowe i organizacyjne Profesora oraz zakres działalności naukowej przez pryzmat Jego najbliższych współpracowników, ale ostatnie wydarzenie zmieniło perspektywę przygotowanych tekstów.
Społeczność Wydziału Chemii Uniwersytetu Warszawskiego upamiętniła działalność Profesora tablicą pamiątkową, której odsłonięcie miało miejsce 4 grudnia 2020 roku. Uroczystość, jaka towarzyszyła odsłonięciu tablicy, wyzwoliła dużo emocji i przywołała wiele wspomnień. Powstałe przy tej okazji teksty są w dużej mierze bardzo osobiste, pokazujące przy tym osobowość naszego Profesora i wpływ, jaki wywarł na każdego z nas. Zbiór tekstów opowiada o prawdziwych relacjach Mistrz-Uczeń, stąd uznaliśmy, że warto pokazać działalność Profesora jako wzór przekazywania przez Mistrza nie tylko wiedzy i warsztatu naukowego, ale przede wszystkim etyki uczonego. Warto pokazać, jak ważne dla każdego z Uczniów było rozwijanie się w kręgu Mistrza.
Chcielibyśmy przy tym podkreślić, że profesor Adam Hulanicki niewątpliwie był osobą, która przyczyniła się jak nikt inny do rozwoju chemii analitycznej w Polsce. Był osobą znaną szerokiemu gronu analityków, zarówno tym mającym przywilej osobistych kontaktów z Profesorem, jak i tych znających Jego działalność z podręczników, których był autorem. Profesor Adam Hulanicki wspierał rozwój naukowy nie tylko osób z najbliższego kręgu Uniwersytetu Warszawskiego, ale również chemików analityków z innych ośrodków akademickich i instytutów branżowych w Polsce. Mamy nadzieję, że zbiór wspomnień najbliższych współpracowników profesora Adama Hulanickiego przybliży czytelnikom „Analityki” wielobarwną sylwetkę Profesora.
Ewa Bulska, Magdalena Maj-Żurawska
„Profesor Adam Hulanicki w pamięci…” – artykuł pochodzi z nr 1/2021 „Analityki”.
W przedstawionych wspomnieniach przebijają wyrazy szacunku, życzliwości i przyjaźni. Podobno nie ma nic cenniejszego dla mistrza niż zostać przyjacielem swoich uczniów. Profesor Adam Hulanicki pozostanie w naszej wdzięcznej pamięci i żyć będzie w naszych sercach.
Ewa Bulska, Magdalena Maj-Żurawska